و شعور چیزی بود که خداوند به هر کس ارزانی نمی داشت.

جوان های قدیم که امروز طبق اصول زندگی پیر شده اند(که ای کاش- اگر خبر درست باشد- در همان جوانی جان می سپردند!) چه خوب فراموش می کنند! امروز خبرهایی به گوش می رسد که لااقل دل عاشقان سینما را سخت بدرد می آورد: داریوش ارجمند- همان که سالها تمرین می کردیم مانند او در "ناخدا خورشید" ِ تقوایی با یک دست کبریت را بکشیم روی سمباده و سیگار روشن کنیم - می خواهد در فیلمی به کارگردانی فلان ناکارگردان ِ هیچی نفهم خوش بدرخشد! و پیری و"عاقبت به خیری" را ببوسد بگذارد کنار. مالک اشتر ِعلی حالا در سپاه معاویه خوش خدمتی خواهد کرد و همه فراموش خواهیم کرد که برای آزادیش از زندان ِ"اعتراض" کیمیایی اشک ریختیم. باشد اشکالی ندارد، ما هم فراموش می کنیم آقا داریوش ِ... نمی توانم بگویم ارجمند.
حامد کمیلی، تازه داشتم سعی می کردم دوستت داشته باشم، "تردید" را که دیدم گفتم:چه بازیگر خوبی!" ولی حالا...
و اما لیلا اوتادی! چه مثال خوبی است از خوشگل ِ بی شعور. و برای همه ما خوب است که یاد بگیریم عقلمان به چشممان نباشد.
برای بقیه هم نوشتن حتی یک جمله زیاد است.